Montis, Goudsmit & Directie – 17 april 2019

Montis, Goudsmit & Directie – 17 april 2019

Af en toe zijn er van die legendarische concerten waarbij je kunt zeggen: ‘…en ik was er bij’. Dit was er zo één. Op zondag 17 februari jl. speelden Frank Montis (Hammondorgel), Anton Goudsmit (Gitaar) en Cyrille Directie (Drums) in het Theatercafé van De Hofnar Valkenswaard. Alle drie hebben ze hun sporen verdiend in het professionele circuit. Goudsmit is bekend van onder andere The New Cool Collective en The Ploctones. Montis speelde lange tijd in Gare du Nord. Directie drumde in meerdere bands en was onlangs nog te zien in De Wereld Draait Door voor een ‘Masterclass’.

Samen vormt dit trio een hechte eenheid. De energie knalt van het podium. Vooral Directie speelt een leidende rol. Hij doet de aankondigingen, zweept het publiek op en ziet zelfs kans om een dansvloer vol te krijgen. Maar als het gaat om de muzikale invulling hebben alle musici een evenredig aandeel. De vette sound van het Hammond en de prachtige solo’s op dit orgel kleuren het geluid van het trio. De gitaarsolo’s zijn virtuoos en krachtig. Het knappe slagwerk is stuwend en zorgt voor een voortdurende stevige beat.

Het is een feest om dit trio te zien en horen spelen. Hopelijk zien we ze over niet al te lange tijd weer terug op het Yes Jazz-podium.

Dick Hermsen

18 februari 2019

Marit Thus Quartet – 20 januari 2019

Ook in 2019 hoopt Yes Jazz weer kleur te geven aan het jazzleven in Valkenwaard. Het kwartet dat de aftrap gaf op zondag 20 januari, zette alvast de toon.

Wat een bijzondere muziek speelt het Marit Thus Quartet. Het is jazz, maar wel met veel toegevoegde waarden. De stukken zijn vooral ingetogen. Echt uitbundig wordt het nooit. Melodieën zijn mooi en lyrisch, tempi meestal niet te snel, soms afwijkend van de bekende vierkwartsmaat. De klank is warm. Wat je vooral hoort is een jazztrio: piano (Marit Thus), contrabas (Joost Verbakel) en slagwerk (Neil van der Drift), met een bijzondere toevoeging van viool en zang (Anne Bakker). Deze laatste geeft een heel eigen geluid aan het viertal. Soms krijg je het idee dat de muziek wordt geschilderd. Met fijne penseelstreken wordt kleur gegeven aan fraaie melodische lijnen en bijzondere ritmische patronen.

De vier musici verstaan hun vak. Het zijn alle vier goede muzikanten. Samen vormen ze een hechte eenheid. Solo’s worden smaakvol ingevuld. Composities zijn voornamelijk van eigen hand. Soms verhalend, soms ook richting filmmuziek, hier en daar met wat Keltische invloeden, soms wat minimalmusic-achtig.

Marit is bezig met haar eerste cd. We kijken er met belangstelling naar uit.

Dick Hermsen – 21 januari 2019

Christmas Special met Frank Roberscheuten – 23 december 2018

Christmas Special met Frank Roberscheuten

Twee prachtige kroonluchters zorgen voor een sfeervolle verlichting in de theaterzaal van de Hofnar. De slierten van de feestelijke ‘Ameezing’ van de avond er voor wapperen vrolijk tussen de lichtjes door. Het ‘Ameezing gehalte’ werd overigens ook bij dit concert nog een keer ruimschoots bereikt in de toegift met de overbekende evergreen: I’m dreaming of a white Christmas. De zaal is goed gevuld: ruim 200 mensen vinden hun plaats in de zaal of op het balkon.

Niemand minder dan Frank Roberscheuten is bereid gevonden dit Yes Jazz Kerstconcert inhoud te geven. Hij heeft, voor deze ‘Christmas Special’, de meest vooraanstaande musici meegenomen: Chris Hopkins op piano, Rolf Marx op gitaar, Henning Gailing op contrabas en Shaunette Hildabrand als vocaliste. In de band zijn er zo vier nationaliteiten vertegenwoordigd. Het concert is een mix van swingende jazz en sfeervolle kerstmuziek. Zo klinken Honey Suckle Rose en How high the moon probleemloos naast Gloria in excelsius Deo en Jingle bells. Zelfs een prachtig, bijna klassiek, uitgevoerde Greensleeves op gitaar ontbreekt niet op het programma.

Opvallend fraai zijn de solo’s van het vijftal. Improvisaties zijn vaak virtuoos, goed getimed en vooral heel inventief in de toonkeuze. Het is een plezier om deze ras-musici op het podium te horen en te zien schitteren. Valkenswaard mag trots zijn op een muzikant als Frank Roberscheuten, die gelukkig  toch altijd nog wel een beetje tot cultuurgoed van eigen bodem gerekend mag worden.

Dick Hermsen – 23 december 2018

Event Falcontown Young Jazz Stars – 9 december 2018

Event Falcontown Young Jazz Stars – 9 december 2018

Na het succes van het eerste event ‘Falcon Young Jazz Stars’, het vorige seizoen, hebben we dit jaar kunnen genieten van een waardige opvolger. Een drietal jonge talenten had elk weer een enthousiaste gelegenheidsformatie gevormd en alledrie hebben ze hun beste beentje voorgezet. De variatie op deze avond kon niet groter zijn!

Om te beginnen beet Sanne Rambags met haar band het spits af. Met haar prachtige stem “schilderde” ze sprookjesachtige taferelen waarin geen enkele toonhoogte geschuwd werd; ze was zelfs in staat de trompet hierin te evenaren. Een aantal, veelal zelfgeschreven, nummers riep associaties op met Tibetaanse muziek wat nog versterkt werd door het gebruik van boedhistische schellen en een klankschaal. Sanne wist een geweldige feeërieke sfeer te creëren waar iedereen stil van werd. Naast Sanne speelden Koen Smits op trompet en Sjoerd van Eijk op piano. Beiden wisten vaak met een minimaal aantal goed getimede noten Sanne perfect te ondersteunen.

De tweede set was voor het Michiel Wetzer Trio,  gevormd door Neil Foreman op piano, Erwin Botram op de bas en Pleun Alkemade op drums en natuurlijk ‘onze’ Valkenswaardse Michiel Wetzer, voor de afwisseling op gitaar. De verrassing van de avond kun je wel zeggen. We kennen Michiel al langer als jazzpianist maar deze keer trakteerde hij ons op onvervalste kleinkunst. Geen jazz, maar ontzettend leuk. In de voetsporen van zijn grote voorbeelden, Leonard Nijgh en Boudewijn de Groot, zong Michiel zijn zelfgeschreven Nederlandstalige liedjes. We hadden hierin de primeur en hopen dat het hierbij niet zal blijven. Liedjes met grappige titels als ‘Gek duikbootliedje’ en ‘Edgar’ deden een glimlach verschijnen bij menig bezoeker, nog versterkt door het enthousiasme van Michiel. Het plezier dat hij uitstraalt is een garantie voor een mooie kleinkunst-loopbaan; al hopen we dat Michiel ook de jazz trouw blijft. Het op een na laatste liedje had het mooie refrein dat bleef hangen ‘Voor jou de oceaan, voor mij de wind’. Er werd afgesloten met een mooie eigen vertaling van het melancholische ‘Vincent’ van Don McLean. Het was niet alleen Michiel die met duidelijk plezier, en wat zenuwen, stond te spelen, ook zijn bandgenoten straalden.

Als laatste trad het Neil van der Drift Trio op. Er werden verschillende nummers gespeeld van de nieuwe CD van Neil, die de Odyssee als thema heeft. De band speelde zowel snelle nummers waar het vuur vanaf spatte alsook rustige ingetogen nummers zoals ‘Frozen Tree’’en “Heroe’, het slotnummer. Het nummer ‘Sharp as a knife’ was vanwege de vele kruisen in de muziek het lastigste stuk. Neil speelde samen met Sander de Bie op piano en Lennart van Dijk op een imposante bas. Het is vanuit de zaal vooral mooi om de wisselwerking tussen deze professionele artiesten te zien. We hebben genoten.

Herman Gielen

David Emerald Trio – 30 september 2018

David Emerald Trio – 30 september 2018

Met een duur woord heet deze muziek ‘Manouche’. Maar ook de term gipsy-swing hoor je vaak noemen. Het is de benaming van de muziek zoals deze vooral bekend is geworden door Django Reinhardt. Tegenwoordig heb je veel festivals die zich met dit genre bezighouden. Nederlands meest bekende formatie in dit genre is wellicht het Rosenberg Trio.

Op zondag 30 september stond er in het theatercafé van De Hofnar gipsy-swing geprogrammeerd. Niemand minder dan David Emerald laat horen dat deze muziek meer dan levend is. En ook dat door zijn geheel eigen benadering van deze muziek de Manouche fris en boeiend blijft.

David Emerald is een virtuoos solo-gitarist. Met groot gemak bewegen zijn vingers zich over de snaren. Zijn timing is swingend en zijn toonkeuze altijd verrassend. Hij zoekt voortdurend naar mooie melodische lijnen in zijn spel. De begeleiding van Daniël Rosenberg, inderdaad het neefje van, is evenzeer doelmatig en trefzeker. Thimo Gijesen op contrabas laat horen dat hij een hele goede muzikant is. Functioneel in de begeleidingspartijen, maar ook virtuoos en muzikaal in zijn solo’s. Op het moment dat bij Daniël Rosenberg een snaar breekt en er even wat tijd opgevuld moet worden, kruipt Thimo achter de piano. Daarbij laat hij horen ook nog eens een zeer vaardig toetsenist te zijn.

Voor Yes Jazz is de kop van het seizoen er af. Het belooft weer een mooi jazz-jaar te worden.

Dick Hermsen
5 oktober 2018

Jos de Brouwer Quartet in Theehuis Valkenswaard – 2 september 2018

Jos de Brouwer Quartet in Theehuis Valkenswaard – 2 september 2018

 

Wil je Jos de Brouwer Quartet horen? Klik een van de drie filmpjes aan:
Muskrat Ramble
Nuages
Tennessee Waltz

Birdie Seven & Frank’s Hot Ten – 27 mei 2018

Birdie Seven – 27 mei 2018

Oude stijl Jazz in nieuw jasje
Voorprogramma: Frank’s Hot Ten

Eén keer per Yes Jazz-seizoen is het podium voor lokaal talent. In dit geval bleek dat regionaal talent te zijn. Weliswaar komt trompettist Joep Habraken uit Valkenswaard, maar alle andere bandleden hebben flink moeten reizen om bij De Hofnar te komen.

Birdie Seven kent al een lange historie: oprichting van de band vond 40 jaar geleden plaats. De enigen van toen die nog betrokken zijn bij de band zijn de broers Walter (gitaar) en Peter (bas) Scheffers. Dat dit ooit een band was die zich toelegde op ‘oude stijl jazz’ is nog maar ten dele hoorbaar. De kenmerken van oude stijl jazz zijn nog herkenbaar, maar inmiddels heeft de band zich ontwikkeld tot een formatie die laat horen hoe mainstreamjazz ook kan klinken. Het fundament in de partijen van Ton van Ras op drums, Peter Scheffers op bas, Walter Scheffers op gitaar en Karel van Eerd op piano klinkt stevig en blijft goed bij elkaar. Hier overheen wordt fraai en soepel gesoleerd door Eelco van Velzen op trombone, Stephan Lems op sax en Joep Habraken op trompet. De samenklinkende opvulpartijtjes van de drie blazers laten horen dat de roots van de dixieland zeker nog niet vergeten zijn.

Aangename afwisseling op de instrumentale muziek vormen de vocalen van zangeres Machteld Cambridge. Met haar prachtige stem weet ze betoverend mooi en soms magisch het muzikale verhaal te vertellen zoals bijvoorbeeld in Black Coffee. Maar ook weet ze van tijd tot tijd flink uit te pakken waarbij Stomping at the Savoy een stevig swingend jasje om zich heen krijgt.

Zeker niet onvermeld mag Frank’s Hot Ten blijven. Zij verzorgen het voorprogramma met een aanstekelijk enthousiasme voor de swing. Als de kwaliteit van deze afsluitende Yes Jazz-middag een voorbode is voor het nieuwe programma kunnen we ons in Valkenswaard alvast gaan verheugen op weer een mooi nieuw jazz-seizoen.

Dick Hermsen
28 mei 2018

Wil je Birdie Seven horen, klik op een van onderstaande filmpjes.

Tiago Lageira Trio ft. Austéja Žvirblyté – 22 april 2018

Tiago Lageira Trio ft. Austéja Žvirblyté – 22 april 2018

Moderne gitaarjazz met Braziliaanse invloeden

Buiten een stralende zon, binnen warme jazz. Hoe mooi wil je het hebben. De jazz op deze zondagmiddag komt van een internationaal gezelschap. De gitarist, Tiago Lageira, is van Portugese afkomst en Austéja Žvirblyté komt uit Litouwen.

Tiago is een virtuoos op de gitaar. Soepel speelt hij gemakkelijk de meest inventieve akkoorden als begeleiding bij de vocaliste en soleert hij net zo gemakkelijk in prachtige lange melodische lijnen. Hij is vindingrijk in zijn toonkeuze en zijn timing. De zangeres beschikt over een heldere stem. Haar knappe scatsolo’s zijn verrassend en klinken alsof ze zo op een willekeurig solo-instrument overgenomen zouden kunnen worden. De beide solisten worden swingend en smaakvol ondersteund door Stef Joosten op bas en Harm van Venrooij op drums.

Op het programma prijken titels als Boblicity van Miles Davis, Goodbye porc pie head van Charles Mingus en Con Alma van Dizzy Gillespie. Minder voor de hand liggende klassieke jazz-pareltjes, waarvan het goed is dat ze zo nu en dan weer eens opgepoetst worden. Twee duo-stukken met de gitarist en de vocaliste laten zien hoe mooi en intens het is als jazz met bezieling gebracht wordt.

Dick Hermsen
27 april 2018

‘How about Rita?’ – 4 maart 2018

‘How about Rita?’ – 4 maart 2018

Vintage vocal jazz

Op zondag 4 maart trad “How about Rita” op in het Theatercafé van de Hofnar, ons vaste jazz podium. Het was een gezellige middag met wederom veel publiek en een vrolijk jazz-kwartet op het podium. Zoals ze het zelf omschreven zijn ze op zoek naar mooie “B-kantjes” uit de jaren vijftig en zestig: jazzy liedjes die wat minder bekend zijn maar die goed in het gehoor liggen. Maar, ook al waren het B-kantjes, hun uitvoering was A-waardig!

Nummers met titels als “Strawberry Moon” en “Mambo Italiano” waren voor de meeste gasten prettige muzikale verassingen. “East of the Sun” was waarschijnlijk het enige nummer dat wat bekender was.

Het plezier waarmee de bandleden speelden was aanstekelijk en de middag werd dan ook snel een gezellige bijeenkomst van jazzliefhebbers. Er werd niet alleen gezongen; het nummer “I love to whistle” werd grotendeels fluitend ten gehore gebracht door zowel de zangeres, Angela van Rijthoven, als door de bassist, Bart Wouters. Dat het vanwege een lachbui van de zangeres niet helemaal lukte tot het eind te fluiten nemen we haar niet kwalijk. Een ander nummer, “I’m forever blowing bubbles”, vroeg ook om een creatieve manier van zingen zoals u kunt raden. De drummer, Matty de Wijs, gaf een prachtige drumsolo in het nummer “Indeed I do”. Dat hij de vaste drummer verving was niet te merken; een echte professional. Ook de pianist Harry Kanters, geen onbekende in Valkenswaard, leefde zich uit in een aantal solo’s. Mooi dat hij van zijn hobby zijn werk heeft kunnen maken.

Over het algemeen waren het vrolijke nummers. Het nummer “Daydream” was een uitzondering en daarmee een rustpunt in het optreden en werd met veel gevoel door Angela uitgevoerd, chapeau.

Al met al een geslaagde middag, eentje om niet snel te vergeten.
—————————————————————————————————-
Herman Gielen
6 maart 2018

Opnames tijdens optreden van ‘How about Rita?’:

Take Eight – 14 januari 2018

Take Eight – 14 januari 2018

Jazzy vocal groep met combo

Veel bezoekers weten vooraf niet precies wat ze kunnen verwachten. Vier zangers en vier zangeressen met daarbij nog een begeleidend combo. Manhattan Transfer en New York Voices zijn niet voor iedereen een begrip blijkbaar. Hier valt het genre dan toch nog het beste mee te vergelijken. Close Harmony is ook wel een etiket dat hier graag wordt opgeplakt.

De muziek gaat over mooie, vocale meerstemmige zettingen van evergreens uit het lichte- en het jazz-repertoire. ‘Maar jazz is toch improvisatie?’, hoorde ik iemand zeggen. Klopt! Er wordt nog fraai geïmproviseerd ook. De stemmen, ‘close harmony’ liggen vast, maar in het combo wordt er lustig op los geïmproviseerd. En soms klinkt er ook een jazz-scat van één van de zangers of zangeressen. En dan ook nog bepaald niet onverdienstelijk.

Het repertoire is zorgvuldig gekozen: laagdrempelig, niet te ingewikkeld. Een paar hele mooie jazz-standards zoals Blue Champagne, Sweet Georgia Brown en I could write a book sieren het programma. Maar ook een prachtig arrangement van In my life van The Beatles en een arrangement I wish van Stevie Wonder krijgen een prachtige jazzy invulling.

Wat niet onvermeld mag blijven zijn de begeleidingspartijen van het combo. Vooral de gitarist soleert met een opvallend prachtige timing, een knappe toonkeuze en een mooie heldere toon. Take Eight wijkt enigszins af van de reguliere programmering van Yes Jazz, maar dit pareltje kan zo worden toegevoegd aan de lijst van muzikale hoogtepunten op de zondagmiddag.

Dick Hermsen
16 januari 2018

Voor een compilatie van het optreden van Take Eight klik hier.